Je traint als een malle. En het gaat ook wel vooruit.

Maar je ademt te veel.

Als het zwaar wordt, hijg je als een paard.

Mond wagenwijd open.

Steunen met handen op de knieën.

Of hangend op je stuur.

Het kost veel kracht.

Je moet lang herstellen.

Ze zoeven je voorbij.

Op de baan, op de weg.

En al helemaal als het omhoog gaat.

Binnen no-time is het voorbij.

Heb jij de kans gehad.

En zul je terugkijkend moeten concluderen dat je hem niet hebt kunnen pakken.

Niet genoeg conditie.

Afgeleid. Uit balans. Moe.

En daardoor nooit aanwezig. Nooit met je adem.

Het gevolg is dat je niet je beste prestatie levert.

Dat je niet je plek inneemt.

Dat je niet piekt.

Want jij kan pieken.
Dat weet je. Dat voel je.

En je maakt jezelf wijs dat het met harder trainen wel komt.

En zo praat je goed dat je nu verder met open mond door je dagen gaat, druk met randzaken.

Terwijl ondertussen je eigen lijf, je sportprestaties en je gemoedstoestand steeds verder onder druk komen te staan.

Wat je nodig hebt is geen training om nóg meer te trainen.

Wat je nodig hebt is een raamwerk waardoor je stopt met teveel ademen.

Stop met die open mond.

Stop met niet-effectief trainen.

Stop met het verspillen van je sportprestaties.

Als jij toch eens zou stoppen met verspillen en zou beginnen met minder ademen…